Met muziek een landschap vol emoties schilderen.
Het was net zo zonnig als nu. Werkelijk waar een prachtige dag. Ik zat op een terrasje in Amersfoort te genieten van een drankje. Alles ging goed, ik had werk en ik was gezond. Ik had alle redenen om gelukkig te zijn, maar ik was het niet…
Bas Bons vertelt mij het verhaal over de oorsprong van zijn liedje, dat ’Kleine Elisabeth’ heet het. Hij vertelt het terwijl hij op een soortgelijk terras in de stralende zon een drankje zit te drinken. “Een meisje kwam op me afstappen, en vertelde dat haar moeder bij de zon is, en haar vader bij de maan. Plots begon ze te dansen, en ze vroeg of ik mee wilde dansen.” “Natuurlijk heb ik met dat meisje gedanst, hoe zou je dat ooit kunnen weigeren?”
Kijk en luister naar ‘Kleine Elisabeth’
Het is een waargebeurd verhaal over een meisje dat alle redenen had om ongelukkig te zijn, maar toch gelukkig was. “Ik voelde me precies het tegenovergestelde,” vertelt Bas terwijl hij me aankijkt over de rand van een glas spa rood.
“Mijn verhalen zijn allemaal echt,” gaat Bas verder. “Ik kan makkelijker bij m’n gevoel als ik me verplaats in iemand die ik in het echt heb ontmoet.”
Het is een specifieke stijl die Bas hanteert bij zijn werk als singer/songwriter. Hij legt uit hoe hij het aan had gepakt als hij André Hazes was geweest: “Dan had ik geschreven: ‘ooooooh ik ben zo alleen’. En begrijp me niet verkeerd, ik hou heel erg van Hazes, maar ik vind het leuker om mijn gevoel anders te uiten.” Met een krachtige en melodieuze stem citeert Bas uit een van zijn nummers:
‘De kaars gaat langzaam uit
De klok tikt zachtjes verder
De stoel waarop je zat
Blijft schreeuwend leeg.’
“Het werkt heel goed om beelden en ervaringen te beschrijven aan de luisteraar,” vertelt Bas. “Als ik dit stuk van een nummer zing, dan stel ik me voor dat je alleen in een kamer zit die donkerder wordt, terwijl het geluid van de klok doortikt.” Terwijl Bas vertelt, zie ik het inderdaad voor me: de klok benadrukt op een angstaanjagende manier de stilte, terwijl het laatste restje licht samen met het laatste restje geluk verdwijnt. Dat is eenzaamheid in een notendop.
Carrière
Lachend verteld Bas over de transitie die hij heeft gemaakt in zijn beroepsleven. Na zijn puberleven op het Griftland College te hebben doorgebracht, studeerde hij fysiotherapie. Maar na een aantal jaren fysiotherapeut te zijn geweest, ging er toch wat knagen. “Ik dacht bij mezelf: als ik niet probeer om voor een carrière in de muziek te gaan, neem ik mezelf dat kwalijk als ik 40 ben,” legt Bas uit. Dus ging hij aan het conservatorium studeren.
“En sinds ik muzikant ben hoef ik nooit meer te werken,”
gaat Bas glunderend door met zijn verhaal. “Stel je voor: je rijdt over een landweggetje naar een grote bruiloft in een mooi kasteel. Zo’n bruiloft is altijd bijzonder voor mensen. Ze maken niet iedere dag iets bijzonders mee. Het is een feest dat veel mensen zullen koesteren in hun herinneringen. En daar ben jij als muzikant een heel groot onderdeel van. Je mag een fantastisch moment verrijken met je muziek. En je wordt er nog voor betaald ook.”
Maar hoewel dat inderdaad als een fijne baan klinkt, is dat niet het enige wat Bas motiveert om zijn leven te wijden aan muziek. Poëtisch vertelt Bas dat een muzikant een soort schilder is: “Bij een goed schilderij sta je stil. Je geniet er van, je krijgt misschien zelfs kippenvel. Je bent, als je het goed doet, in staat om een gevoel te verwekken/op te wekken wat de luisteraar niet zou kunnen verwoorden.” Daar moet Bas bij vermelden dat hij het begrip ‘kunst’ heel breed opvat: “Iemand die minutieus een vorkheftruck kan bedienen kan bij mij dezelfde ervaring oproepen,” grinnikt hij.
Talentenjacht
Als je tijdens het lezen van dit stuk constant denkt ‘Ken ik die jongen niet ergens van?’, dan komt dat niet uit het niets. Bas heeft namelijk meegedaan aan twee talentenjachten: ‘de beste singer songwriter van Nederland’ en ‘Giels talentenjacht’, beide programma’s van radio-icoon Giel Beelen van radio 3FM. Tijdens de laatste talentenjacht kwam Bas er toch achter dat het niet echt iets voor hem was. Ter illustratie gebruikt hij een citaat uit de film ‘As It Is in Heaven’: “You can’t compete in music.” Bas licht toe: “Dat je geen wedstrijd van muziek kan maken vind ik wel wat overdreven, je kan best een competitie aangaan. Maar je moet wel je eigen ding blijven doen.” En omdat Bas zich niet meer wilde laten leiden door de mening van een jury of een publiek, heeft hij de talentenshows afgezworen.
Wat wil Bas dan met zijn muziek bereiken? “Ik kreeg een mailtje van een jonge moeder uit Baarn die mij op TV bij de Wereld Draait Door had gezien,” begint Bas zijn verhaal. “Ik speelde daar mijn liedje “Kleine Elisabeth”. Ze vond het zo mooi, dat ze me op internet opzocht en het nummer ‘Lieve jongen’ vond. Dit lied zette ze op toen haar eigen zoontje net werd geboren. Het was het eerste wat dat mensje ooit in zijn leven had gehoord. Ik was apetrots.”
Het zorgt voor een gelukzalig gevoel, wat Bas bijvoorbeeld ook krijgt van een concert voor zeven mensen die genieten. “Dat heb ik dan liever dan een zaal vol mensen die het niks vinden.” Dat had er heel anders uitgezien als Bas de talentenshow wel had gewonnen. “Dan had het heel lang geduurd voor ik had ontdekt dat het niet om de nummers gaat, maar om de emoties die ik bij mensen los kan maken. Eind dit jaar komt er een album uit, en als maar één iemand het wil hebben, is het al gelukt.”
Wat is dan de volgende stap? “Ik heb het goed nu, en ik kan de rest van mijn leven zo doorgaan. Maar ik verdien mijn geld nog steeds met muziek van anderen. Als sessiemuzikant of tekstschrijver. Maar ik wil van mijn eigen muziek leven. Dat is het mooiste wat er is.”
Carrière
Lachend verteld Bas over de transitie die hij heeft gemaakt in zijn beroepsleven. Na zijn puberleven op het Griftland College te hebben doorgebracht, studeerde hij fysiotherapie. Maar na een aantal jaren fysiotherapeut te zijn geweest, ging er toch wat knagen. “Ik dacht bij mezelf: als ik niet probeer om voor een carrière in de muziek te gaan, neem ik mezelf dat kwalijk als ik 40 ben,” legt Bas uit. Dus ging hij aan het conservatorium studeren.
VUUR toont geloof en passie van bekende en niet-bekende Soesters. Het tijdschrift verscheen 4x per jaar en wordt uitgegeven door de Protestantse Gemeente Soest.
Reactie plaatsen